Nu op weg naar Ndumo. De weg die ging uiteindelijk over in gravel de 25 km die we moesten rijden
duurt dan al gauw een uur. In de plaats Josini inkopen bij de spar gedaan, hier was het
een gekrioel van auto’s en mensen we waren de enige blanken en dat voelt altijd
even vreemd aan. Om de spar binnen te gaan stonden we in de rij, eerst dachten
we dat het gedoceerd naar binnen gaan was maar al gauw bleek dat de rij
voor de pin automaat was. We kochten
brood, kaas, fruit, tomaten enz. met twee tassen vol gingen we de winkel uit maar eerst controle bij de uitgang of we betaald hebben. Dat wordt bij elke klant
gedaan door de security. Nog maar 7 km voor we bij de gate zijn, het is altijd
even spannend of we de juiste route hebben genomen.
Toen we aankwamen ging het inschrijven snel en inspecteerden
we ons onderkomen, net als op een camping waar je met een tent staat is er in
het huisje geen douche of toilet er is een aparte gelegenheid waar je naar toe
moet lopen, dat wordt wel eng midden in de nacht als je moet plassen. We gaan
op de basic tour en genieten nu al van de stilte op het park en de geluiden uit
het oerwoud (dit park is niet omheind). Er is hier ook een heerlijk zwembad waar we direct gebruik
van maakten om even af te koelen want het is inmiddels 30 graden geworden. Na het zwemmen ontdekte ik bij het afdrogen dat ik in mijn
knieholte teken had zitten, hele kleine stipjes als je er op drukt voel je een
kleine prik. Dit is waarschijnlijk gekomen in Tembe toen ik ging plassen in de
bush achter een struik. Het was tekentijd je zag het bij de dieren die hadden
ook erg veel teken, ze namen hier tegen een modderbad. Hen was erg bezorgt en
die wilde dat ik naar een dokter ging, nu is het dorp niet ver weg en we hadden
nog wel even tijd voor de gate sluit dus wij op weg naar het dorp waar altijd
wel een dokterspost te vinden is aangeduid met een rood kruis. Wij er naar toe,
en al gauw een post gevonden, allemaal mensen op een rij die wachten op hulp,
een zuster die aan een tafeltje zat en van iedereen de temperatuur opnam en de
bloeddruk ging meten riep mij naar voren, nee zei ik dat hoeft bij mij niet ik
ben niet ziek. Ik vertelde dat ik vermoed teken te hebben in mijn knieholte en
dat ik dat graag wilde laten bevestigen en eventueel verwijderen. Oké het was
goed en ik mocht direct door naar kamer 4. Hier zat een gezellige uiterst
vriendelijke gezette arts of nurse waar ik mijn verhaal vertelde. Ze zei: "plassen in de bush, wij hebben toch
een wc hier?". "Ja", verdedigde ik mij "maar niet onderweg op safari". Ze moest
lachen, ik liet haar de spikeltjes in mijn knieholte zien, er kwam een andere
nurse binnen ook zo’n gezellige dikke en zij haalde de teken eruit. Hen keek
mee hoe het ging om eventueel andere teken nog te kunnen weghalen. Met een
pincet ging dat niet omdat ze te klein zijn. 8 Teken heeft ze weggehaald. Ik
zou een tetanus injectie krijgen maar ik liet haar mijn boekje zien waarin
stond dat ik alle nodige profylaxe heb gehad voor ik naar Zuid Afrika kwam. Dan
moet ik alleen nog een antibiotica slikken voor een paar dagen en als ik pijn zou
krijgen dan moet ik de pillen uit het
andere zakje nemen (paracetamol). De dokterspost was er
voor de bewoners van het dorp. Het was net of ik tv zat te kijken naar een
uitzending van artsen zonder grenzen, zo zag het er uit. Ik wilde betalen, maar dat mocht niet dit is gratis medische
hulp. Natuurlijk wilde wij betalen en gaven we een donatie waar ze
erg bij mee waren.
Na deze ervaring zijn we terug gegaan naar het park en
zitten nu aan tafel op ons balkonnetje, we hebben net een was gedaan en onze
kleren hangen te drogen op de balken van het balkon. We gaan eten klaar maken
en daarna als het helemaal donker is lekker slapen.
Dames dragen onze koffers
Chaos bij de supermarkt
Huisje in Ndumo
Geen opmerkingen:
Een reactie posten